Praktijkverhalen

Brute schade door maden

Vorige week kwam Brutus het konijn bij ons op de praktijk. Hij at niet meer en was erg sloom. Hij werd binnengebracht in een mandje, waar zijn baasje lekker veel hooi in gedaan had. Brutus had al een poosje wat problemen gehad met zijn ontlasting. Hij had vaak diarree.

Toen ik brutus uit zijn mandje haalde en hem nakeek, kwam ik een grote wond tegen bij zijn staart. En in die wond kropen allemaal kleine larfjes...Maden!

Als vliegen eitjes leggen, komen hier maden uit, die zich dan weer doorontwikkelen tot jonge vliegjes. Vliegen leggen vaak hun eitjes op een warme vochtige plek. Als een konijn diarree heeft, blijft er vaak wat ontlasting plakken aan het gebied onder de staart. Dit is een ideale plek voor vliegen om eitjes te leggen. Het gevolg is dus dat daar maden uitkomen. Deze maden zijn erg hongerig en beginnen te eten! De maden eten zich een weg dwars door het konijn heen, vaak zo de buikholte in.

Dit is erg onaangenaam tot zelfs zeer pijnlijk voor het konijn. Hij wordt ziek, sloom en stopt met eten.

Het is erg belangrijk om er dan op tijd bij te zijn. Als de maden al door de spierlagen de buikholte in zijn gekropen, dan gaat het konijn vaak dood aan de gevolgen hiervan.

Als je er op tijd bij bent, kunnen we de maden er nog afwassen en de wond behandelen.

Belangrijk in de lente en zomerperiode is dus, dat je elke dag onder de staart van het konijn kijkt of het er daar goed uit ziet. Check elke dag of je konijn normale keutels produceert. De maden kunnen er binnen 24 uur opeens zijn en als je dan een dag later pas kijkt, is het probleem al groot.

Mocht je zien dat je konijn diarree heeft, maak het dan goed schoon en droog onder de staart en neem contact op met onze praktijk. De diarree moet zo snel mogelijk behandeld worden, om problemen te voorkomen.

Brutus was te laat bij ons om het probleem met de maden op te lossen. De wond was al heel groot, de made waren al helemaal naar binnen gekropen. We hebben Brutus uit zijn lijden verlost.

maden bij het konijn worden
veroorzaakt door vliegen.

Daar stond Gizmo met een bek vol tanden

Gizmo kwam hoestend binnen op de praktijk. Dat was ook de reden van de eigenaar om onze praktijk te bezoeken. „Wat zou het kunnen zijn?” was de vraag. De eigenaar had al wel opgemerkt dat er een onaangename geur uit de bek van Gizmo kwam.

Om een antwoord op de vraag te vinden beginnen we eerst met een grondig lichamelijk onderzoek. Daarbij kijken we ook naar het gebit. Terwijl Gizmo op de behandeltafel stond keek ik in zijn bek. Het gebit van Gizmo was er slecht aan toe. Ik zag dat er veel tandsteen aanwezig was en merkte enkele losse tanden op.

Voor een gebitsreiniging brengen we de hond of kat onder narcose zodat we alle ruimte krijgen om overal schoon te kunnen maken. In overleg met de eigenaar hebben we besloten om Gizmo te helpen met een gebitsreiniging.

Terwijl Gizmo rustig lag te slapen kon ik goed zien wat er aan de hand was in de bek. Op veel plekken zaten ontstekingen, veroorzaakt door te veel tandsteen en losse elementen. De toestand in de bek was zo erg geworden dat tanden en kiezen los gingen zitten. Dat moest haast wel een drama zijn voor Gizmo.

De los zittende elementen heb ik moeten verwijderen. Na het verwijderen van het tandsteen heb ik alle overgebleven gebitselementen weer netjes gepolijst. Dat wat er nog zat hebben we weer mooi opgepoetst. Na de behandeling mocht Gizmo zijn roes uitslapen.

Als het tandvlees ontstoken is, dan kunnen de bacteriën ook verderop in de keel/ luchtpijp een ontsteking veroorzaken, wat kan leiden tot hoesten. Ook is bekend dat deze bacteriën in de bek elders in het lichaam tot problemen kunnen leiden. Zo zijn hartklepproblemen, nier- en leveronstekingen terug te voeren op gebitsproblemen.

Een week na de behandeling vertelde de eigenaar dat Gizmo enorm is opgeknapt! Sterker nog, het stoorde Gizmo niet dat zijn bek nu minder vol met tanden zat. Hij hoestte niet meer en was beter te pas dan ooit tevoren en dat is heel fijn om te horen! Een gezond gebit kan veel narigheid voorkomen.

Gizmo met een schoongepoest
gebit.

Februari maand van het gebit

Omdat voorkomen beter is dan genezen vinden we het belangrijk om aandacht te besteden aan de verzorging van het gebit. Jaarlijks doen we mee met de Landelijke actie voor gebitsverzorging.

In de maand februari kunt u gratis het gebit van uw hond of kat laten checken door ons. Als een behandeling nodig is, dan krijgt u 10% korting op de behandeling en op de aanschaf van een gebitsverzorgingsset.

Lees ook de actie op onze site

Bel voor informatie of het maken van een afspraak met onze praktijk.
T 074 - 277 00 10

“Bedankt voor de Steengoede zorg”

Voor Pasen werd ‘Romy’ met spoed binnen gedragen. Het ging slecht met haar, ze kon niet meer staan, was apathisch, onderkoeld, had veel pijn en plaste sinds een paar dagen bloed. Wij kenden deze Romy niet, de eigenaar kende ons wel. Hij had al eens eerder onze praktijk bezocht met de hond van zijn dochter, die wel vertrouwd is met onze praktijk. Onze manier van werken sprak hem toen aan en dat deed hem nu besluiten om bij ons hulp te vragen. Hij volgde zijn gevoel en wilde dezelfde zorg voor zijn Yorkshire teefje van acht jaar oud.

De toestand van Romy was zorgelijk. We hebben haar opgenomen, direct aan het infuus gelegd en ervoor gezorgd dat ze eerst weer op temperatuur kon komen. Omdat haar buik erg gevoelig was hebben we een echo gemaakt. Op de echo waren vreemde boogvormige schaduwen te zien in de gebied van de blaas. Het bloedonderzoek liet zien dat ook de nierfunctie van Romy niet goed was. Toen ze weer een normale temperatuur had en iets opknapte van het infuus hebben we een röntgenfoto gemaakt van de buik. Daar werd direct duidelijk wat die boogvormige structuren op de echo waren. De urineblaas zat ‘barstensvol’ met enorme blaasstenen. Het was duidelijk, Romy moest geopereerd worden.

Er kwamen 21 stenen uit haar blaas, variërend in grootte. Geen wonder dat ze haast niet meer kon plassen. De operatie verliep goed. Romy maakte een vlotte indruk na de operatie, opgelucht en verlost van al die stenen. Wel is het dan nog even afwachten hoe zo’n beestje zich herstelt. Om te herstellen is vaak wat meer tijd nodig. Maar gelukkig kwam ze voor de controle kwispelend en vrolijk de praktijk binnen gewandeld.

Zelf hebben we, in al die jaren, nog nooit zo’n hoeveelheid en grote blaasstenen in één hond gevonden. Wonderlijk dat ze nu pas liet zien dat ze er echt last van had. Blaasstenen van dit formaat hebben wel wat jaren nodig om zo groot te worden.

Romy krijgt voortaan speciale voeding om te voorkomen dat blaasgruiskristallen en blaasstenen zich kunnen vormen. Al met al een verhaal met een goede afloop: Een blije Yorky, blije baasjes en een heerlijke taart als dank voor de ‘steengoede zorg’. Mooi werk!

Voor en na foto

In onze praktijk zien we het vaak dat de situatie voor de behandeling een enorm verschil is met de situatie na de behandeling. De dieren tonen zich anders. Maar het verschil van ‚Voor en na’ laat zich niet altijd goed in een foto vastleggen. Veel veranderingen vinden namelijk intern plaats. Bij Yogi was dat anders, die zag er niet zo fraai uit bij het eerste bezoek aan de praktijk.

Yogi kwam bij ons binnenlopen als jonge Chow Chow pup van zes maanden. Hij had last van een jeukende huid. Op verschillende plekken had hij de huid al helemaal kapot gekrabd. Het zag er een beetje bloederig uit en het leek op een allergische reactie. Om de huid tot rust te brengen en de kans te geven om te herstellen beginnen we in zo'n situatie dan met middelen die de jeuk verminderen.

Jeuk is een veel voorkomend probleem bij onze huisdieren. Vaak heeft het te maken met parasieten zoals de vlo of de teek. Maar als deze parasieten goed bestreden zijn, kunnen het allergieën, bacteriën, gisten of mijten zijn die de huidproblemen veroorzaken.

Yogi reageerde op deze medicatie niet zoals de meeste andere honden met een allergie doen. Dat is voor ons een aanwijzing om de jeukende huidreactie verder te onderzoeken. Uit de allergietest bleek dat Yogi atopie heeft. Dat houdt in dat je een allergische reactie kan ontwikkelen tegen bepaalde stoffen uit de omgeving zoals grassen, boompollen en huisstofmijt. Gezien de plekken op de huid van Yogi en de aanhoudende jeuk hadden we toch een vermoeden dat er naast de atopie ook mogelijk een mijt in de huid actief was. De oorranden, ellebogen en de zijkant van de hakken toonden vlekkerig, korsterig en heel onrustig.

Mijten graven zich diep in de huid in. Om de mijten te vinden krabben we de huid tot bloedens toe af. Yogi was daar zelf ook al mee begonnen. Bij puppy's kunnen we de Demodex mijt tegen komen, deze veroorzaakt ‘puppieschurft’. Bij Yogi kwamen we deze soort niet tegen. Naast de demodex mijt hebben we ook de Sarcoptes mijt, die ook in de huid kruipt en schurft veroorzaakt. We noemen het ook wel Scabiës. Deze mijt is lastiger te vinden.

Een behandeling met shampoo, een middel tegen jeuk bij allergieën en een middel tegen mijtinfecties heeft Yogi er weer bovenop gebracht. De behandeling tegen de mijtinfectie gaf duidelijk de verbetering die we graag wilden zien.

Yogi heeft nu geen medicijnen meer nodig. Hij ziet er weer prachtig uit, zijn vacht is nog nooit zo mooi vol geweest. Komend jaar houden we de atopie in de gaten om te voorkomen dat er een secundaire bacterie-, mijt- of gistinfectie kan ontstaan. Yogi is een dankbare patiënt voor ons. De oorzaak en de overlast van de jeuk zijn nu verholpen en Yogi zit weer lekker in zijn vel!

2.904,33 Euro opgehaald voor Kika!

Het was een mooi weerzien aan de finish bij Giro di Kika Olandese. Dat het zoveel meer is dan drie dagen fietsen zie je aan elk gezicht dat over de finish komt.

Kleine moeite, goed gevoel.

Naast het met elkaar inzamelen van geld voor een goed doel worden belangrijke sociale waarden aangeraakt. Het verbindt ons met ons primaire doel hier op aarde: een bijdrage zijn voor een ander. Respect voor het team 'rit4britt'! En dank jullie wel voor het samen zijn tijdens deze bijzondere dagen. We wensen Britt, Tess, Marga Houtsma, Jurriaan Rexwinkel en alle andere kinderen, ouders, oma's en opa's die het nodig hebben heel veel beterschap toe!

Vrienden, familie en klanten van Dierenkliniek Slangenbeek hartelijk dank voor jullie steun en bijdrage. Mede dankzij jullie heeft Philip een bedrag van 2.904,33 euro kunnen overdragen aan Stichting Kinderen Kankervrij (Kika). Dank!. Het totale bedrag dat 'Team Rit4Britt' bij elkaar gefietst heeft is: 21.864,19 euro. Het totale bedrag wat bij elkaar gelopen en gefietst is tijdens de Giro de Kika Olandese is 374.978,40 euro.

De Kleine moeite, goed gevoel actie van de praktijk hebben we zo met een zeer voldaan gevoel invulling kunnen geven.

De Finish!

Het hele team 'Rit4Britt' voldaan
en blij na drie dagen fietsen!

"Vele handen maken licht werk"

1 Beeld zegt meer dan 1000 woorden

Dit beeld van een bijzonder moment zegt de familie Dikken en ons nog veel meer. Het ontroerde me zelfs toen de familie Dikken deze met trots aan ons overhandigde. Het laat weer zien dat diergeneeskunde meer is dan het toepassen van een wetenschap. Het gaat ook zoveel over relaties. Relaties met de dieren en met de mensen.

Jacky, inmiddels twaalf aar oud, hebben we in 2005 voor het eerst ontmoet omdat hij beschoten was met hagel. Het is een lieve, enthousiaste Engelse Springer Spaniël. In de loop der jaren had hij wel eens wat kwaaltjes waarvoor een bezoek aan de dierenarts nodig was. Last van zijn rug door vergroeiing, binnenballen die in de weg zaten en hier en daar wat kleine tumoren die zichtbaar werden en zijn verwijderd. Ook mede dankzij de goede en invoelende zorg van de eigenaren hebben we Jacky kunnen helpen met zijn kwaaltjes.

In 2014 had Jacky last van zijn rechteroor. Er vond een ontstekingsreactie plaats. We deden verschillende pogingen om de ontsteking tot rust te brengen. Zelfs een speciale zalf uit de apotheek van het Dierenziekenhuis in Utrecht kon Jacky niet verlossen van de ontsteking. De boosdoener was een onderliggende kwaadaardige, groeiende tumor. Het oor kwam helemaal dicht te zitten. We besloten te opereren en te onderzoeken of we de tumor in zijn geheel weg konden halen. Grotendeels was dit gelukt maar het blijft altijd spannend hoe de tumor zich verder zal ontwikkelen. Jacky knapte aardig op en had zichtbaar geen last meer van de druk in zijn oor.

Een half jaar later kwam Jacky weer op de praktijk alleen nu meer dood dan levend. De afweging euthanasie of toch nog kijken of we de doorgroeiende tumor kunnen begrenzen is geen gemakkelijke. In zo’n moment komt zoveel samen en vechten gevoel en verstand om een plek. Toch kozen we samen met de eigenaren om het nog een kans te geven en alles in dat oor weg te halen, zelfs het trommelvlies.

Jacky krabbelde weer op en leek zich fier te gedragen. Hij snuffelde en banjerde in het rond als een gezonde hond. Ruim een jaar later groeide de tumor weer zichtbaar door. Het was nu januari 2016. De baasjes vroegen zich af “wat is nu wijsheid”. Ook vertelden ze het prachtige nieuws dat ze plannen hadden om te gaan trouwen. Na zoveel lief en leed samen te hebben gedeeld met Jacky zou het wel heel mooi zijn als Jacky op die dag, op dat bijzondere moment, de ringen zou kunnen brengen… We keken elkaar aan en wisten allemaal dat dat misschien wel eens een onvervulde wens kon gaan worden. De trouwerij was ruim een half jaar later gepland. We keken naar Jacky die met grote ogen terug keek en zijn koppie een beetje schuin hield. We besloten unaniem om ervoor te gaan.

We haalden voor de derde keer weefsel met de tumor weg en lieten de wond gecontroleerd dichtgroeien. Deze zomer kwam het pas getrouwde stel met de prachtige foto naar de praktijk om te bedanken voor onze inzet en zorg voor Jacky. De foto legde ik in mijn auto, nam ‘m mee naar huis. Ik wilde het moment dat we iets voor elkaar hebben betekend nog even vasthouden. Tevreden startte ik de auto. Inmiddels heeft een vrolijke Jacky zich alweer gemeld voor de enting. Ook hij zag er tevreden uit.

Jacky als bruidsjongen.

Ziek van Parvo

De laatste tijd zien we bijna dagelijks patiënten met diarree de spreekkamer binnenlopen. Diarree, het heerst weer. Er zijn zo van die periodes dat een virus rondgaat onder de hondenpopulatie. Vaak gaat de diarree, soms met wat hulp, gewoon weer over. Maar af en toe is het niet zo onschuldig.

Zo kwam Luna onze praktijk binnen. Luna is een 9 weken oude kruising pup. Ze kwam binnen op de arm van de trotse en bezorgde nieuwe baas. „De pup had sinds twee dagen dunne poep. Vandaag was de ontlasting weer dunner geworden en er zat nu ook bloed bij”. Dat klonk niet goed. Het beestje zag er ziek uit. Ze was erg sloom, mager en had een doffe vacht.

Als een pup van die leeftijd zo ziek binnen komt met de klacht van bloederige diarree, dan ben ik alert en hoor ik de alarmbelletjes al rinkelen. Ik hoop dat het geen Parvo infectie is. Ik wil het zeker weten, eigenlijk wil ik het uitsluiten. Omdat Luna zo ziek was hebben we in overleg besloten om haar direct op te nemen en aan het infuus te leggen en in quarantaine te houden. Vervolgens hebben we intern een test gedaan op de Ziekte van Parvo. Helaas, wat ik al vermoedde, die bleek positief! Luna had de Ziekte van Parvo.

De Ziekte van Parvo is een zeer besmettelijke virusinfectie die bij jonge honden kan optreden als ze niet voldoende afweer hebben opgebouwd tegen dit virus. Deze afweer krijgen ze voor een deel mee van de moeder als die goed is gevaccineerd tegen dit virus. Zelf bouwt de pup de afweer op door middel van de drie opeenvolgende vaccinaties die de pup krijgt in de eerste maanden van zijn of haar leven (zes, negen en twaalf weken vaccinatie).

Als een hond besmet is met het virus raakt ook de omgeving besmet. Het Parvovirus kan in de omgeving ruim een jaar lang infectieus blijven. Om het indirecte infectiegevaar tegen te gaan vaccineren we dus de honden en is een goede hygiëne van belang omdat het een zeer resistent virus is.

Het Parvovirus maakt de darm van de hond ernstig ziek. De darm verliest zijn functie en de hond krijgt bloederige diarree, gaat braken, droogt uit, wordt erg sloom en steeds zieker. In veel gevallen leidt deze infectie uiteindelijk tot de dood. Zo ook bij Luna helaas. Ondanks infusen, medicijnen, speciale voeding en vooral veel ’Tender, Love and Care’, heeft ze de strijd verloren. Het baasje van Luna heeft nog meer honden. Gelukkig zijn die altijd goed gevaccineerd waardoor ze niet ziek zijn geworden.

Belangrijke les die wij hieruit kunnen leren: let goed op waar je je nieuwe pup vandaan haalt. Worden de ouderdieren goed gevaccineerd? Zijn de leefomstandigheden van de puppy's schoon? En zorg dan dat je je nieuwe pup een goede start geeft, laat hem/haar vaccineren zodat de afweer in de basis goed wordt opgebouwd.

Wat zijn de symptomen van Parvo:

Lusteloos, niet willen eten, braken, waterdunne bloederige diarree, uitdroging, hoge koorts.

Hoe kunnen we Parvo bij de hond voorkomen?

De beste preventie bestaat uit het vaccineren van de pup op zes, negen en twaalf weken. Dit vaccin zorgt voor de aanmaak van antilichamen. Na de herhaling op één jarige leeftijd volstaat een driejaarlijkse vaccinatie. Een volledig gevaccineerde hond is 100% beschermd tegen Parvo!

Waar kan je op letten bij de aanschaf van een nieuwe pup?

Let goed op waar je de pup vandaan haalt. Hoe is de Hygiëne van de locatie. Zijn de oudere honden goed gevaccineerd. Check of de pup al gevaccineerd is. En mocht je twijfelen bel dan gerust de dierenartspraktijk voor informatie.

Eend Alfred

Een drukke donderdagavond, de dierenambulance komt binnen. “Kunnen we hier nog wat aan doen?” klinkt de vraag. Een eend met een gebroken poot. Ik kijk naar de eend en vervolgens naar de hulpverlener van de dierenambulance. Mijn geweten twijfelt eventjes. Ik kijk nogmaals naar de hulpeloze eend en besluit snel: ik ga ‘m helpen. “Laat ‘m maar hier dan kan ik er zo goed naar kijken.”

Ik noem ‘m Alfred. Zo goed en kwaad als het kan probeer ik het geknakte pootje van Alfred te spalken en te verbinden. Weer speelt mijn geweten door mijn hoofd ‘Dit gaat ‘m niet worden’. Eerst kijken hoe Alfred hier zelf op reageert.

De verschijnselen van afsterven worden zichtbaar. Ik ga Alfred verder helpen. Ik besluit het pootje te amputeren zodat het stompje kan genezen.

Een 3D printer zou in dit geval uitkomst kunnen bieden. Na even Googlen zie ik inderdaad dat er in Canada een 3D toepassing is bedacht voor éénpotige eenden. Maar dit is Nederland! Komt vrijbuiter Alfred dan elke maand terug voor controle van de prothese? Of bepalen wij dat Alfred een aangepast leven moet leiden? Mijn gevoel stuurt me naar de weg met de meest natuurlijke oplossing. Ik neem Alfred mee naar huis, hij krijgt een tijdelijk onderkomen naast Snuf, ons konijn.

Na ruim twee weken, met een mooi genezen stompje, is de dag aangebroken dat Alfred weer op pad gaat in de vrije natuur. Ik zoek een mooi beschut plekje op bij de rivier de Berkel in Borculo. Samen met mijn dochters zwaaien we Alfred uit. Op het land is het behelpen maar al zwemmend voelt hij zich als een vis in het water. Het zwemmen ziet er ook nog eens heel gewoon uit. Hij redt zich aardig met één poot. Op hoop van zege overgeleverd aan moeder natuur.

Aan de balie van de praktijk meldt Mevr. Rode uit Hengelo zich. Vanuit de spreekkamer hoor ik het gesprek met onze assistente. “Hoe is het met die eend met de gebroken poot afgelopen? Ik gaf er niet veel meer voor, maar ik hoorde dat hij hier is gebracht door de dierenambulance. En nu wil het toeval dat ik bij mijn vijver vanmorgen een eend aantrof met één poot, die verdacht veel lijkt op de eend die ik had weggebracht”.

De hoofdrolspeler ‘Alfred’ herkende ik direct uit de filmpjes die vervolgens per mail werden verstuurd. Alfred is dus van Borculo - Gelderland terug naar Hengelo - Overijsel gevlogen. Terug naar zijn vertrouwde plekje, zijn ‘thuis’. Eén poot minder maar zijn navigatie doet het nog prima. Af en toe zoekt Alfred even de rust op bij het vijvertje van mevr. Rode om vervolgens zich weer te mengen onder het eendenvolk bij de grote plas.

Na een drukke dag, tevreden en dankbaar voor dit mooie verhaal doe ik het licht uit van de praktijk. Vroeg naar bed, wie weet welk avontuur me vannacht weer wekt.

Koud-water-staart?

Rick is een Flatcoat retriever van bijna acht jaar. Rick houdt heel erg van zwemmen. Op een frisse, maar zonnige dag in april was Rick een heel eind aan het zwemmen geweest in de vijver in het bos. Lekker spelen met stokken en ballen, dat vindt hij het mooiste wat er is. Toen Rick na het spelen uit het water kwam, deed zijn staart niet meer mee! Zijn baasje was ongerust. Misschien was de staart gebroken?

Hij belde onze praktijk en maakte een afspraak om met Rick langs te komen. Ik heb Rick onderzocht en met name de staart goed bevoeld en bekeken. Het was pijnlijk aan de basis van de staart, verder zat er weinig spierspanning in de staart. De staart leek verlamd.

Als een staart (of bv. een poot) op deze manier niet meer doet wat hij doen moet, dan ga je denken aan een verlamming, een kneuzing of een breuk. Om daar onderscheid in te maken ga je de staart klinisch onderzoeken. Als de staart gebroken is, kan je vaak de fractuur wel voelen. Maar er kan natuurlijk ook een staartwervel ontwricht zijn (uit de kom geschoten). Met behulp van een röntgenfoto kan je een breuk of ontwrichting goed in beeld brengen.

De staart bleek niet gebroken te zijn. Bij een hond met zo'n verhaal is het meestal ook geen echte verlamming. Wat Rick had is een ‘Cold Water Tail’, we noemen het ook wel een koud-water-staart.

Zo’n koud-water-staart is een soort kneuzing van de staart als gevolg van zwemmen in koud water. De staart lijkt dan verlamd. Dit gaat vaak vanzelf weer over. De staart zal binnen één tot twee weken weer normaal gaan functioneren. Eventueel kunnen we wat pijnstillers geven als de hond er veel pijn aan heeft, maar dat is niet altijd nodig. Het komt vaak voor bij jacht- of werkhonden met een bredestaartaanzet.

En zo geschiedde het ook bij Rick. Twee weken later stond de staart weer mooi rechtop te kwispelen!

Zwemmen in heel koud water kan dus een koud-water-staart opleveren. Zorg in zo’n geval dat de hond weer lekker warm wordt en geef ‘m rust. Ook als een hond veel staartactiviteit heeft gehad kunnen we dit verschijnsel tegen komen.

Bij twijfel kunt u een afspraak maken bij de dierenarts. We kunnen dan zeker weten of er geen sprake is van pijn, een breuk of een ontwrichting!

Geen T-Bone in 2014!

Stella, een 4,5 jaar oude Labrador Retriever, houdt wel van een lekker hapje. Haar baasjes wilde haar eens lekker verwennen met een echt stuk vlees met bot van de slager. Dat was smullen! Stella had ‘t in een mum van tijd op. Maar, bereid je voor op een bittere nasmaak.

Stella werd er misselijk van, kreeg last van een gevoelige buik en braakte. Een paar dagen later kon ze zelfs geen water meer binnenhouden. Dat was het moment om toch maar eens de dierenarts te bezoeken. Stella kwam binnen met een doffe vacht en een opgetrokken buik. Het water dat ze in de wachtkamer dronk, kwam er snel weer uit. Bij de buikpalpatie, die pijnlijk was, voelde ik een verdikking links voorin de buik. Op de röntgenfoto was een darmafsluiting zichtbaar, waardoor we besloten direct te opereren.

Tijdens de operatie zag ik een scherp stuk bot vastzitten in de dunne darm en twee kleine gaatjes (perforaties) in de darm. Hierdoor is er per definitie al sprake van een buikvliesontsteking (peritonitis). Via die gaatjes komen namelijk darmsappen, bacteriën en eventueel voedselresten in de buikholte terecht. Dat zorgt voor een ontstekingsreactie van het buikvlies. Het zag er niet goed uit voor Stella. De darm waar het stuk bot inzat, was voor een groot deel donkerrood verkleurd. Dit ‘zieke’ stuk darm moest worden verwijderd.

De operatie verliep voorspoedig. We hebben een nieuwe aansluiting gemaakt in de darm. Na grondig spoelen van de buik, hebben we de buik kunnen sluiten. Dat spoelen is nodig om zoveel mogelijk bacteriën, die in de buikholte waren terechtgekomen via de perforaties, uit de buik te halen. Nu was het afwachten geblazen. Stella bleef nog twee dagen aan het infuus op de praktijk. De volgende dag toonde ze zich een stuk beter. Ze dronk graag, braakte niet meer, en kwispelde vrolijk met haar staart. Dat gaf ons goede moed.

Helaas, de derde dag kreeg Stella een terugval. De buikvliesontsteking stak weer de kop op. Nog een aantal keren hebben we de buik gespoeld. Ondanks de antibiotica, heeft dit niet mogen baten. Stella overleed de vijfde dag na de operatie aan de gevolgen van de buikvliesontsteking.

Frustrerend, we hebben haar in 2013 achter moeten laten. Het was een vrijwel onmogelijke strijd, naast alle inzet hoop je dan toch op een wonderbaarlijke genezing. Scherpe botten kunnen inwendig veel schade aanbrengen. Liever dus wat extra aandacht voor uw huisdier in de vorm van een uitje, een brokje of een ‘aai over de bol’.

We wensen u een gezond en vrolijk 2014 toe!

Lekkere Letters

Het wordt weer vroeg donker. We moeten weer even wennen aan de kou van buiten. Als we nu de hond uitlaten gaan we gewapend op pad. Sjaal, muts en zelfs handschoenen worden weer te voorschijn gehaald. En ook de spanning stijgt want alle aandacht gaat weer uit naar onze goedheiligman. Wat men er ook van denkt het gezellige avondje komt er weer aan.

In augustus trekken we al lootjes met onze praktijk. Elk jaar is het weer een uitdaging om de grap van vorig jaar te overtreffen. Gekscherend wijzen we elkaar op idioterie van het afgelopen jaar. De surprise daar draait het om. Het presentje van €10,- is vaak maar een kleinigheid met een chocoladeletter erbij om het afgesproken budget volledig te benutten. Altijd lekker zo’n letter!

Ook Bo vindt ze lekker, alleen zij kon er niet zo goed tegen. Bo had een pure ‘B’ opgegeten van haar Baasje. Maar in chocolade zit theobromine, een stofje dat voor honden en katten een giftige uitwerking heeft. Als een hond van 20 kg, 100 gram pure chocolade opeet moet je snel handelen om de vergiftiging voor te zijn.

Er zijn natuurlijk veel verschillende soorten chocolade. Witte chocolade is het minst schadelijk, pure chocolade het meest. Je ziet meestal niet meteen de vergiftigingsverschijnselen, soms komen die pas een halve dag later op. De eerste verschijnselen die je kan waarnemen zijn onrust, braken, urineverlies en diarree. Op een gegeven moment komen daar verschijnselen als kwijlen en trillen bij, tot zelfs coma en sterfte.

Bo was erg onrustig, trilde en kwijlde. We hebben haar geholpen door een injectie te geven waardoor ze haar maaginhoud kon uitbraken. En door middel van een infuus hebben we het bloed gezuiverd. Gelukkig op tijd. Bo knapte er van op.

Lekkere letters dus! Let goed op dat niet iedereen zich kan vergrijpen aan verleidelijk lekkere chocolade, vooral in deze tijd. We wensen u ook een leuke ‘Sinterklaas’ toe.

Vervelende klier

De kat Skipper van 14 jaar is al een tijdje niet helemaal fit. Nu at hij al vier dagen zelfs bijna niets meer en had hij de laatste dagen ook diarree. Skipper was heel mager geworden. Zijn baasje besloot Skipper eens goed na te laten kijken en zodoende stond hij bij ons in de spreekkamer.

Als een kat met zo'n verhaal binnenkomt besteden we naast het klinisch onderzoek extra aandacht aan het hart, de longen en de buik. En bij een kat van deze leeftijd kijken we ook specifiek nog naar de schildklier. Hoewel Skipper niet helemaal het typische beeld van een schildklierprobleem liet zien, dacht ik uit ervaring hier wel aan. Bij schildklier-patiënten zien we vaak dat ze juist veel eten en drinken. Maar Skipper was al te ziek: had diarree, voelde zich slecht en at daardoor nauwelijks.

De schildklier zorgt ervoor 'dat het kacheltje brandt' in het lichaam. Om te testen of de schildklier goed functioneert moeten we bloed afnemen. Een speciaal laboratorium kan dan de T4-waarde in het bloed meten. Als de T4-waarde te hoog is, dan werkt de schildklier te snel en brandt de kachel dus te hard, waardoor je te veel energie verbrandt. Bij een kat wordt een te snel werkende schildklier, hyperthyreoïdie genaamd, in veel gevallen veroorzaakt door een tumor. We zien aan de kat dat deze heel onrustig wordt, erg veel honger en dorst krijgt, mager wordt en soms veel gaat vocaliseren (miauwen). Het bloedonderzoek kan dan uitsluitsel geven over de oorzaak van deze symptomen.

Bij Skipper bleek de T4-waarde inderdaad veel te hoog.

Er zijn verschillende manieren om deze hyperthyreoïdie aan te pakken. Je kunt de schildklier geheel of gedeeltelijk operatief verwijderen. Je kunt tabletten geven die de schildklier gaan afremmen. Of je kunt met speciaal voer waar zeer weinig Jodium in zit, de T4-waarde in het bloed laten dalen, waardoor 'de kachel' weer op normaal vermogen gaat branden.

Bij Skipper hebben we besloten eerst de schildklier af te remmen met tabletten. Met goede voeding en de tabletten is Skipper zich weer een stuk beter gaan voelen. Na een maand bleek ook de bloedwaarde goed. We hebben besloten om te stoppen met de tabletten en nu te kijken of we de waarde stabiel kunnen houden met de speciale voeding. Over enkele weken gaan we weer de bloedwaarde testen en als deze binnen de norm valt kan Skipper weer redelijk normaal door het leven.

Hoge nood

Jerry, een eenjarige kater, kwam maandagmiddag binnen met zijn baasje. “Hij is ineens zó ziek”, vertelde de eigenaar. “Gisteren was alles nog goed, nu is hij lusteloos, wil niet eten. Hij gaat vaak naar de kattenbak, waar hij luid miauwend probeert te plassen. Zonder resultaat....”.

Dat klonk voor mij als een dier met hoge nood. Plasnood wel te verstaan. Al snel bleek dat dit echt een spoedgeval was. Bij het onderzoeken van Jerry voelde ik een erg harde, zeer pijnlijke urineblaas in zijn buik. De urineblaas zat verstopt waardoor hij niet meer kon plassen.

Als de urineblaas bij een kat verstopt zit, dan kan het dier zijn urine niet meer kwijt. De nieren, waar de urine geproduceerd wordt, hebben als belangrijkste functie het afvoeren van afvalstoffen uit het lichaam. Als de urine niet weg kan houdt het lichaam de afvalstoffen vast; daar wordt zo’n kat dan erg ziek en sloom van. Een kater die wel aandrang heeft om te plassen maar niet kan plassen noemen we een ‘plaskater’.

Bij Jerry moesten we de verstopping in de plasbuis verhelpen. Dat doen we door een urinekatheter, een heel dun buisje, in de plasbuis te schuiven. Soms lukt dat vrij gemakkelijk, maar soms is het heel gevoelig waardoor een sedatie, een licht roesje, nodig is om te kunnen katheteriseren.

We hebben Jerry gesedeerd en na het toedienen van een middel dat de plasbuis doet verslappen, lukte het om doorgang naar de blaas te krijgen. Uit de blaas kwam veel bloederige urine met blaasgruis, dat zijn hele kleine kristallen. De oorzaak van de verstopping. Uitgebreid spoelen heeft de blaas weer schoongemaakt. Jerry is twee dagen in de kliniek gebleven met de urinekatheter in de blaas. De derde dag hebben we de katheter verwijderd. Dan is het altijd spannend of de kat weer zelf kan plassen. Jerry liet zien dat hij zelf weer kon plassen en dat is voor ons het teken voor ontslag uit de kliniek. Met medicatie en een blaasgruisdieet mocht hij weer naar huis.

Blaasgruis ontstaat onder invloed van bepaalde voedingsstoffen die een dier eet en het milieu in de blaas. Er ontstaan kristallen in de urine die uiteindelijk gaan klonteren, waardoor er steentjes worden gevormd. Deze kunnen tot verstoppingen leiden. Speciale voeding kan deze kristalvorming voorkomen of oplossen. Deze voeding wordt voor langere tijd of in sommige gevallen voor altijd voorgeschreven om een herhalingsgeval te voorkomen.

Ontlasting geeft verlichting

Kim, een kat op leeftijd, kwam voor een vaccinatie. Als de dieren bij ons komen voor een vaccinatie dan voeren we altijd een algemeen lichamelijk onderzoek uit om te kijken of het dier gezond is. Alleen dan kunnen we een enting geven.

Kim heeft een medisch verleden door obstipatieklachten. Obstipatie is een probleem op zichzelf. Als een kat obstipatie heeft kan ze moeilijk van de ontlasting afkomen. Dit kan zo erg worden, dat ze volledig verstopt raakt en stopt met eten of gaat braken. Het is een probleem dat vooral voorkomt bij katten, meestal oudere katten. Vaak werkt dan de zenuwvoorziening naar de dikke darm niet meer optimaal. De peristaltiek wordt minder. De dikke darm haalt wel vocht uit de ontlasting maar kneed niet meer goed de ontlasting naar de uitgang toe. Zo kunnen de harde keutels lastig worden uitgepoept.

Wat kan je doen bij een kat met obstipatie? Om obstipatie te voorkomen kan je met laxeermiddelen proberen de ontlasting zachter te maken, waardoor deze makkelijker 'doorglijdt' richting anus. Vezelrijke voeding zorgt er ook voor dat de ontlasting soepeler wordt. Maar als de ontlasting al keihard is geworden, dan kan je het alleen nog rectaal met de hand verwijderen. Je ontlast zo het dier en dat geeft op dat moment een enorme verlichting. Als de dikke darm niet meer optimaal werkt blijft de obstipatieklacht terugkomen.

Zo ook bij Kim. Zij kreeg al lange tijd regelmatig een klysma, een laxeermiddel en het vezelrijke voer. Steeds vaker bleek Kim verstopt te zitten met keiharde keutels. Daarom hebben we bij Kim besloten een groot deel van de dikke darm (het colon) te verwijderen. Colonextirpatie is een buikoperatie waarbij je een groot deel van de niet goed functionerende darm verwijdert. Hiermee bereik je ook dat er veel minder vocht uit de ontlasting wordt geresorbeerd, waardoor de ontlasting niet meer zo hard wordt.

Na het algemeen onderzoek bij Kim bleek ze gezond en hebben we haar ingeënt. Haar baasje vertelde me dat het erg goed met haar gaat. Ze krijgt vezelrijke voeding en ook nog wat laxeermiddel, maar ze is niet meer verstopt geraakt. Wat een verlichting voor Kim.

Sjaantje was de klos

Sjaantje, een drie jaar oude Europese korthaar poes, kwam op het spreekuur.

Sjaantje was ziek, heel ziek! Ze braakte al twee dagen en was erg down. Ze wilde helemaal niets meer eten. Drinken deed ze wel, maar ze braakte alles steeds weer uit. Het baasje van Sjaantje kon mij niet vertellen of ze nog gepoept had. Er zijn namelijk nog meer katten in huis die dezelfde kattenbak gebruiken.

Als een dier veel braakt en ook het water weer uitbraakt, dan gaan we onder andere denken aan een afsluiting van de darm. Als er een darmafsluiting is, dan kan het voer en drinken nog maar 1 kant op en dat is aan de voorkant er weer uit!

Ik zag voor me een hele zieke poes, die uitgedroogd en lusteloos was. Toen ik haar buik voelde, voelden de darmen aan als een pasteuze worst. Dat kan komen door de uitdroging, maar in dit geval leek het ook alsof de darmen op een hoopje in de buik lagen. Toen ik in de bek keek, zag ik wat er aan de hand was. Er zat een fijne draad garen om de tongbasis geslagen. Deze sneed in het slijmvlies van de tong. En de rest van het garen had Sjaantje doorgeslikt. Dat was verderop in het maagdarmkanaal terecht gekomen.

Het gevaar van dat fijne garen is dat het heel scherp kan zijn zodat de tong doorsneden wordt. Het dier zal proberen het garen door te slikken en daardoor snijdt het steeds meer in de tongbasis. Ten tweede kan het garen in de maag en de darmen terecht komen en de darmen insnoeren. Deze worden dan als het ware aan een draadje geregen. Zo kan er ook schade aan de darmwand ontstaan met een buikvliesontsteking tot gevolg.

Weinig katten laten zich graag in de bek kijken. We hebben Sjaantje onder narcose gebracht om het garen uit haar bek te verwijderen. Het touwtje kwam wel los van de tong, maar bleef vastzitten in de buik. Het was niet mogelijk om het garen op deze manier geheel te verwijderen. Sjaantje moest worden geopereerd.

Na de voorbereiding van wassen en scheren werd Sjaantje aangesloten aan de gasnarcose en de bewakingsapparatuur en begonnen we met de operatie. Het garen zat op verschillende plaatsen verstrikt en veroorzaakte een knoop in de darmen. Uiteindelijk hebben we op vijf plaatsen sneetjes in de maag en de darmen gemaakt om het garen uit de buik van Sjaantje te verwijderen.

Twee uur later konden we haar lekker wakker laten worden op een warme plek in de uitslaapkamer van de praktijk, waarna het herstelproces kon beginnen.

Zo zie je maar wat een klosje garen teweeg kan brengen! Het is leuk speelgoed voor de kat, maar kijk wel uit dat ze het niet inslikt!

Jeuk, een irriterend probleem!

Afgelopen week zag ik Rudolf op de praktijk, een stevige, bruine labrador. Rudolf had last van jeuk, met name aan zijn kop. Hij schuurde langs het tapijt en met zijn poten krabte hij zijn kop op verschillende plaatsen kapot, tot bloedens toe!

Vooral in het voorjaar is jeuk een veelvoorkomende klacht bij huisdieren. Als een dier jeuk heeft kan je natuurlijk medicijnen tegen de jeuk voorschrijven, maar het is beter om de oorzaak van de jeuk op te sporen.

Dat doen we door eerst de meest voorkomende oorzaken van jeuk aan te tonen of uit te sluiten. Vervolgens kan je bijvoorbeeld huidafkrabsels, biopten of het bloed onderzoeken.

Vlooien en teken komen in deze tijd van het jaar veel voor als veroorzaker van jeuk. Voordat we aan de ingewikkeldere huidziektes gaan denken, sluiten we eerst de aanwezigheid van deze lastpakken? uit. Als je 'geluk' hebt, dan kam je met een vlooienkam levende vlooien van het dier af. Maar meestal toon je de vlooienbesmetting aan doordat je 'vlooienpoepjes' vindt. Dit zijn kleine zwarte korreltjes die in de vlooienkam achter blijven als je de vacht goed doorkamt. De vlo zelf is een 2-3 mm groot, roodbruin beestje met grote springpoten. Vlooien planten zich snel voort, zeker met warm weer. En voor je het weet heb je een ware vlooienplaag. Een vlooienbesmetting leidt vaak tot veel jeuk bij het dier, met name op de voorkeurslocaties als de onderrug, de staartbasis en de buik. De vlooientijd loopt van maart tot ongeveer oktober, een beetje afhankelijk van de buitentemperatuur. Ook teken zijn in deze periode actief.

Teken zijn wat groter dan de vlo. Ze zijn groengrijs van kleur en bijten zich vast in de huid van het dier. Zo nuttigen ze hun bloedmaaltijd. We noemen dit een 'tekenbeet'. Een teek kan besmet zijn met ziekteverwekkers. Ongeveer één op de vijf teken is besmet met de lymebacterie. Daarom is het heel belangrijk dat we onze dieren geregeld nakijken op teken in de vacht. Liefst dagelijks als ze veel in het bos of bij struikgewas rondlopen. Met het mooie weer is het dus opletten geblazen om een vlooienplaag of de gevolgen van een tekenbeet voor te zijn. Voorkom irritatie en bescherm je huisdier tegen deze lastpakken. Er zijn hiervoor heel veel producten op de markt: shampoo's, sprays, pipetten, pillen en banden om de parasieten in verschillende stadia te doden. Wij geven de voorkeur aan een pipet of een tablet tegen vlooien en een band tegen teken. Onze assistentes kunnen u hierover goed informeren wat voor uw dier het beste is.

Rudolf bleek geen vlooien of teken te hebben. Bij Rudolf heb ik besloten dat we verder moeten kijken met behulp van biopten en eventueel bloedonderzoek om te weten waar de jeuk vandaan komt. Hij heeft eerst antibiotica gekregen om de irritatie en de wondinfectie tot rust te brengen.

Zwemdiploma?

Joey is een Shih Tzu pup van drie maanden oud, die sinds een paar weken bij zijn nieuwe baasjes woont. Het is een erg vrolijk en ondernemend diertje. Hij ontwikkelt zich goed en zijn baasje laat hem zo nu en dan lekker in de tuin ravotten. Nu hadden we een paar weken geleden een periode van veel vorst, waardoor planten, straten en vijvers goed bevroren waren. Joey vond het heerlijk om door de sneeuw te lopen. En op de bevroren vijver kon hij nu mooi naar de overkant lopen....

U voelt het misschien al aankomen. Toen de dooi intrad, liep Joey weer lekker te banjeren door de tuin. Er lag nog wel een beetje sneeuw en een dun laagje ijs op de vijver. Joey wist niet beter dan dat hij over die vijver kon lopen. Zo ging hij ook nu weer vrolijk die kant op. Het ijslaagje was flinterdun. Het ging mis en Joey zakte door het ijs! Helemaal koppie-onder, hij kon er zelf niet meer uitkomen. Gelukkig kwam het baasje er tijdig achter en door haar snelle actie kon ze Joey uit de vijver tillen.

Maar Joey was wel erg kortademig geworden. Na een telefoontje met onze dierenkliniek, nam het baasje Joey mee voor onderzoek. Toen ik Joey zag, was hij erg koud en benauwd. De pup was onderkoeld, en had waarschijnlijk water in de longen gekregen. Om goed te kunnen inschatten hoe ernstig de situatie was, besloten we een röntgenfoto van de longen te maken. Daarop konden we zien dat er vocht in de longen terecht was gekomen, in met name één deel van de longen.

Vijvers zijn, hoe schoon ze soms ook lijken, in het algemeen niet vrij van bacteriën en andere micro-organismen. Als deze bacteriën in de longen terecht komen kan dat een longontsteking veroorzaken.

We besloten Joey aan het infuus met antibiotica te leggen en hem extra zuurstof te geven in een verwarmde couveuse. Hij bleef benauwd, dus die extra zuurstof had hij wel nodig. Joey is een aantal dagen bij ons op de praktijk aan het infuus en in de couveuse gebleven. Gelukkig ging het steeds een stukje beter met hem en uiteindelijk mocht hij weer naar huis. Daar heeft de eigenaar de antibioticakuur met tabletten afgemaakt. De kleine pup knapte zienderogen op. Joey heeft echt geluk gehad. Geluk bij een ongeluk!

Spijkers met koppen

Deze week kregen we een hond binnen van 1,5 jaar oud en hij heet Jaap. Een lekker enthousiaste Labrador, die alles probeert op te eten wat los en vast zit. Of in elk geval even wilt proeven....

Het was lekker weer en de kinderen van het gezin waren in de tuin een hut aan het bouwen. Met houten planken, spijkers en een hamer waren ze flink in de weer. Een potje met spijkers viel om, en Jaap greep zijn kans. Even proeven. Binnen een mum van tijd had hij een hap van de spijkers opgegeten. Gelukkig werd het gezien door de kinderen. Ze snelde naar binnen om het aan hun vader te vertellen.

De eigenaar van Jaap belde naar de praktijk en legde ons het verhaal voor. We hebben Jaap direct naar de praktijk laten komen. Jaap was erg vrolijk, nieuwsgierig en had nergens last van. Om te kijken of er inderdaad spijkers in de buik zaten hebben we een röntgenfoto gemaakt. Op een röntgenfoto kan je ijzer goed zien, dus ook de spijkers als die in de buik zitten.
En inderdaad! Er zaten maar liefst acht spijkers in de maag van Jaap. We besloten om meteen te opereren. In zo’n geval moet je wel een beetje ‘doorpakken’ om schade voor te zijn.

In ons dagprogramma houden we altijd rekening met onvoorziene spoedgevallen. We reserveren daar elke dag tijd voor. We willen in zo’n geval flexibel kunnen inspelen op de situatie. Zo konden we ook Jaap snel helpen.

Als je spijkers in de maag zou laten zitten dan kunnen die schade in de buik maken. Ze kunnen de maagwand doorboren waardoor er een buikvliesontsteking kan ontstaan. De hond wordt dan erg ziek.

Onder gasnarcose lag Jaap lekker te slapen en konden wij de maag openen. Met behulp van een steriele magneet konden we vlot alle spijkers uit de maag verwijderen. De maag werd weer dicht gehecht en Jaap kon weer wakker worden.

Bij de nacontrole ging het prima met Jaap. Hij had weinig last van zijn buik en speelde weer ondeugend. De spijkers worden voortaan hoog weggezet, want dit wil Jaap natuurlijk niet nog een keer meemaken....

Tico, zoek stok

Tico is een vijf jaar oude Jackrussel reu. Hij is enthousiast en speels en gaat heel graag met het baasje naar het bos. Vorige week kwam Tico op het spreekuur, omdat hij plotseling heel veel kwijlde uit de bek.

Na een wandeling in het bos was hij erg lusteloos. De eigenaar vertelde mij dat hij regelmatig met stokken speelt. Ook die dag dat ze naar het bos waren geweest.

Bij inspectie van en in de bek zag ik geen bloed of wond op de tong. Wel viel me op dat de tong enorm gezwollen was. Dat zou kunnen wijzen op een allergische reactie.
In het bos komt een hond van alles tegen. Zo snuffelt hij overal aan en eet hij soms dingen die hij anders niet in zijn voerbak vindt.
Op basis van dit eerste onderzoek gaf ik Tico twee injecties: één tegen allergie en antibiotica tegen infectie. En dan even afwachten hoe Tico hier op reageerde. Zo krijg je meer informatie voor eventueel verder onderzoek.

Een week later kwijlde Tico nog steeds en toonde sloom. Hij at wel maar was nog niet top fit.

Deze signalen horen niet echt meer bij een allergiebeeld, daarvoor houden ze te lang aan.

In dit geval moesten we dus verder onderzoek doen, om te kijken wat er met Tico aan de hand was. In overleg met de eigenaar hebben we Tico onder narcose gebracht. Zo kan je de bek nog beter onderzoeken. De tong was nu minder gezwollen en beter te onderzoeken. Aan de zijkant van de tong zat een verdikking. Door goed te voelen ontdekte ik dat er iets hards in zat. Dat kon weleens de oorzaak zijn van het vele kwijlen van Tico. Door een klein sneetje over de dikte heen te maken kon ik met een tangetje naar binnen op zoek naar het 'harde ding'. En wat bleek: Ik haalde er een stuk stok van 5 cm lang en 1 cm breed uit!

Bij het spelen in het bos was Tico in zijn enthousiasme boven op een stok gesprongen. Hierbij doorboorde de stok de tong en er brak een stuk af!! Wat een pech!

Het zal een hele opluchting zijn voor Tico dat hij weer normaal zijn tong kan bewegen als hij zijn brokjes eet!